จำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เมื่อไรกันแน่ แต่ตลอดเวลาที่อาศัยอยู่ในสถานที่เฮงซวยแบบนี้ ฉันมักแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเสมอ ดวงตะวันลอยตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า แผ่แสงสว่างอันอบอุ่นไปยังทุกผู้ทุกคน หากอากาศแจ่มใสตลอดไปล่ะก็ โลกนี้คงมีแต่ความสุขเป็นแน่แท้ เพราะฉะนั้นฉันจึงเอาแต่ภาวนาขอให้พรุ่งนี้อากาศก็แจ่มใสตลอด อดทนกลั้นน้ำตา และฝืนภาวนาตลอดมา สุดท้ายในวันที่หยาดฝนเย็นยะเยือกโปรยปรายลงมา พวกเราก็ได้จบชีวิตลง ...ทั้งที่คิดว่าจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ