NEET Receives a Dating Sim System

Ch.2 - ทำงาน

หลังจากที่เขาได้ขายทุกอย่างที่ได้มาไปกับร้านเกมมือสองแล้ว เซจิก็มีเงินเป็นจำนวนมากจนพอที่จะจ่ายค่าเช่าได้

แต่มันก็เพียงพอสำหรับที่จะค่าเช่าเท่านั้น เขาแทบจะไม่ได้เงินอื่น ๆ และถ้าเขาไม่คิดอะไรบางอย่าง เขาจะหมดเงินในสามวันหลังจากจ่ายค่าเช่า

ครอบครัวเดิมของเขาได้ให้ค่าใช้จ่ายในการอยู่อาศัยอย่างพอเพียงสำหรับค่าเช่าและอาหารครึ่งปี แต่ไอ้หมอนี้เสียมันไปในเวลาสองเดือนครึ่ง ไม่ได้คิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่มีเงินซื้ออาหาร!

ถ้าเซจิต้องการที่จะแสดงความเห็นเกี่ยวกับการกระทำของคนๆนั้นละก็ เขาก็คงจะหัวเราะมันแน่ๆ เดิมเขาสามารถเดินหน้าต่อไปได้ในเวลาสามวัน...... แล้วก็มีอีกเรื่อง

เซจิไม่เคยไปโรงเรียนมาก่อน แล้วเซจิก็ไม่ได้คิดที่จะกลับไปโรงเรียนด้วยซ้ำ ตอนนี้เขาอยู่อย่างอิสระในทุกๆวัน ดังนั้นเรามาหางานทำกันก่อนดีกว่า แล้วหาเงินที่มากพอจนทำให้เขาไม่หิวตาย

เอาจริงๆ มันก็อยู่หลายวิธีเพื่อที่จะได้เงินจากการเซฟเกมส์และการโหลด แต่เซจิไม่คิดที่จะใช้วิธีนี้ เขาไม่ต้องการใช้พลังของเขาเพียงอย่างเดียวที่มี

ดังนั้นแล้วในที่สุด เขาก็ตัดสินใจที่จะหางานทำ แต่ด้วยร่างกายที่อ้วน และไม่มีความสามารถใดๆเลย เขาสามารถทำอะไรได้บ้าง? ถ้าเขาไปที่สถานที่เช่นร้านอาหารแล้วไปหาผู้จัดการปกติคนหนึ่ง เขาอาจจะไม่จ้างเขาก็ได้

เซจิคิดมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง แล้วก็ปิ้งไอเดียขึ้นมา

บริเวณที่อยู่ใกล้ๆถนนมักจะเต็มไปด้วยธุรกิจการค้าและมีร้านค้าจำนวนไม่มาก ที่จ้างคนมายืนแต่งชุดทั้งตัวเพื่อดึงดูดลูกค้า และเซจิรู้สึกเหมือนว่างานนี้จะเหมาะสมกับเขา

เพราะจะทำให้คนไม่สามารถเห็นเขาได้ไงละ!

ร่างกายที่อ้วนของเขาความดึงดูดใจต่ำบรรยากาศอันน่าสยดสยองรอบ ๆ ตัวเขาตราบเท่าที่เขาซ่อนตัวอยู่ภายในชุดแต่งกายแบบทั้งตัว ก็ไม่มีปัญหาอะไรนิน่า!

 ชุดพวกนี้มีแค่ความฝันของเด็ก ๆ เท่านั้น ไม่ใช่สำหรับโอตาคุที่มีไขมันที่จะใส่มัน! แต่เขาจะหางานได้หรือเปล่า?

 ในชีวิตก่อนหน้านี้เขาได้ผ่านการทดสอบเพื่อเป็นคนของรัฐบาลแล้ว เซจิก็รู้สึกว่าเขาควรจะลองดู แต่ที่ร้านแรกเขาก็ถูกปฏิเสธทันที แล้วตำแหน่งสำหรับเขาอยู่ที่ไหน?

แม้แต่งานแบบนี้ต้องการประวัติด้วยเหรอ ...... ดี งั้นเขาจะกลับบ้านแล้วเตรียมตัวมาใหม่

จากนั้นร้านที่สองก็ไม่ได้จ้าง

ร้านที่สามไม่ได้ต่างกัน

ร้านที่สี่ ......

 

………………...

 

ในร้านนี้มีเพียงแค่ติดป้ายต้องการจ้างพนักงานคอสตูม!!

และอีกอย่างผู้จัดการร้านนี้ ก็เป็นคนที่สวยมากๆด้วย!

"ดูเหมือนฉันต้องการคนรับสมัคร โอ๊ะ! มีคนมาแล้ว"

ผู้หญิงอายุประมาณสามสิบปีนิดๆ กับผมหยักสีน้ำตาลเข้มและหน้าอกอันตระหง่านที่สำคัญเธอแต่งตัวเหมือนสาวออฟฟิศ ด้วยเสื้อผ้าแบบทางการที่ดูกระชับ กระโปรงสั้นและถุงน่องสีดำ รองเท้าส้นสูง พร้อมด้วยร่างกายของเธอทั้มหมดนี้ เต็มไปด้วยยั่วยวนอย่างมาก

โดยเฉพาะตอนที่เธอใช้มือดันหน้าอกหน้าอกขึ้นมา ตอนที่หน้าอกของเธอโผล่ออกมาจนเกือบจะทำให้ช่วงล่างของเซจิเกิดลุกขึ้นมาแล้ว

นี่ถ้าเป็นเซจิคนก่อน เขาอาจจะเริ่มลวนลามเธอแล้วก็ได้

เซจิบังคับตัวเองเพื่อควบคุมการแสดงออกของเขาโดยไม่มีทีท่าเหมือนพวกเลวทราม เพราะถ้าหากมีหลุดออกไปอาจจะทำให้เกิดความรังเกียจอย่างมากก็ได้

ผู้หญิงนั้นหยิบประวัติของเขาขึ้นมา และมองไปที่มันเป็นนาที

"นายยังเป็นนักเรียนมัธยมปลายอยู่ แล้วทำไมนายถึงมาสมัครงานเต็มเวลาละ?"

หลังจากที่เธอพูดออกมา ก็มีตัวเลือกพวกนี้ปรากฏขึ้น

[A: นี้ไม่ใช่เรื่องของแก ยัยบิช!]

[B: คือมีเหตุผลส่วนตัวบางอย่างที่ทำให้ผมต้องลาออกจากโรงเรียนชั่วคราว และต้องการเงินในตอนนี้นะครับ]

[C: ก็เพราะคุณยังไงละครับ คนสวย!]

เห็นได้ชัดว่าคำตอบที่ถูกต้องคือข้อ B

"ด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง ผมจึงเลิกเรียนชั่วคราว... และในตอนนี้ผมต้องใช้เงิน เพราะงั้น ได้โปรดจ้างผมทีเถอะครับ เงินเดือนแรก... จะต่ำกว่าปกติก็ได้ครับ"

เขาเลือกตัวเลือกที่ดูซื่อสัตย์และสุภาพที่สุด และเขาพยายามอย่างมากที่จะขอทำงานด้วยความจริงใจ

* ติ้ง!* [ระดับมิตรภาพเพิ่มขึ้น!]

"อืม... ตามประวัติส่วนตัวของนายแล้ว นายไม่มีประสบการณ์การทำงาน แน่นอน นี่เป็นปัญหาถึงแม้ว่างานนี้จะง่าย แต่ก็ต้องใช้ความอดทนและทักษะในระดับหนึ่งด้วย" เธอถูคางด้วยความลังเลใจ

"ฉันจะให้เงินครึ่งหนึ่งของเงินเดือนปกติในตอนแรก ถ้านายทำผลงานได้ไม่ดี นายจะถูกไล่ออกทันที แต่ถ้าหากนายทำงานได้ดี ฉันจะให้เงินเดือนปกติภายในหนึ่งสัปดาห์ นายจะยอมรับเงื่อนไขเหล่านี้ไหม "

"ผมยอมรับครับ!" เซจิเห็นด้วยทันที

ดังนั้นแล้วเขาจึงได้งานมา

ชื่อผู้จัดการร้านที่คนสวยนี้คือ ริกะ อะมามิ (Rika Amami)

เป็นร้านขายขนมที่เป็นพวกของหวาน ขนมเค้กและเครื่องดื่มต่างๆ เครื่องแต่งกายของพวกเขาเป็นลักกี้มาสคอตของอนิเมะที่เป็นที่นิยม และพวกเขาได้รับใบอนุญาตเพื่อโฆษณามันได้ ดังนั้นชุดแบบพวกนี้ จึงถูกสร้างขึ้นมาด้วยความเอาใจใส่ซึ่งหมายความว่ามันค่อนข้างเป็นที่นิยมของเด็กๆ หรืแม้แต่วัยรุ่นบางคน

เวลาที่ใช้ทำงานเต็มเวลาคือ 9.00 น. ถึง 12.00 น. และ 14.00 น. ถึง 17.00 น.

หลังจากหนึ่งวันที่ทำงาน เซจิพบว่างานนี้ทำได้ยากกว่าที่เขาคาดไว้

อย่างแรกมันเป็นเรื่องใหญ่ที่ระบายความร้อนของเขาส่วนใหญ่เป็นเพราะเครื่องแต่งกายที่ร้อนอบอ้าวแม้ผู้จัดการร้านจะให้ความสำคัญกับเขาและวางถุงน้ำแข็งบางส่วนอยู่ข้างในนั้น หลังจากนั้นสักแป๊ปเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

นอกจากนั้นยังมีเด็กที่ซนมากกว่าอีก ดีที่เขาเตรียมไว้แล้ว และเด็กพวกนี้ก็มักจะเตะหรือตีที่ชุดเท่านั้น แม้ว่ามันจะไม่เจ็บ แต่ถ้าเขาไม่ระมัดระวังเขาอาจจะล้มได้และเป็นปัญหาใหญ่ได้

การหาเงินนี้มันไม่ง่ายเลยทีเดียว...

แม้ว่าเขาจะเหนื่อยมาก แต่เขาต้องอดทนเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงถือว่านี่เป็นการลดน้ำหนัก

วันรุ่งขึ้นก่อนที่เซจิจะไปทำงาน เขาได้ไปหามิกะแล้วจ่ายค่าเช่า

มิกะ อุเอะฮาระเธอรู้สึกประหลาดใจกับความเร็วในการจ่ายค่าเช่าของเขา นอกจากนี้สัญชาตญาณของเธอบอกว่าเจ้าอ้วนข้างหน้าเธอนี้ดูแตกต่างไปจากโอตาคุอ้วนนั้นเล็กน้อย

เขาได้สะท้อนเห็นถึงความรู้สึกนี้และเปลี่ยนวิถีชีวิตของตัวเองไปจริงๆนะเหรอ? เธอคิดด้วยความสับสนขณะที่เธอมองเขาจากไป แต่ถึงงั้นเธอก็ลืมเรื่องนี้ไปอย่างรวดเร็ว

ใครสนละ? หลังจากที่เธอได้รับเงินค่าเช่าแล้ว!

เซจิมาถึงตรงเวลากับงานของเขาทุกวัน และเขาก็หยุดกินอาหารว่างหรือพวกอาหารจานด่วน แล้วหันมาซื้อของมาทำอาหารตัวเอง

เพราะตอนที่เขาโสดมา 30 ปี ในชีวิตที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่มีฝีมืออะไร แต่ก็ไม่มีปัญหาเรื่องการเลี้ยงดูตัวเองและมันช่วยทำให้เขาประหยัดเงินได้อีก

หลังจากตื่นขึ้นมาและก็นอนอย่างเร็ว ทำงานอย่างหนักและกินอาหารที่ดีต่อสุขภาพ

เพียงแค่ใช้ชีวิตปกติแบบนี้ค่าสถานะของเขาค่อยๆเพิ่มขึ้น!

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

"ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนักนะ ฮารุตะคุง"

ในช่วงบ่ายหลังจากที่ทำงานเสร็จและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างทุกที ผู้จัดการร้านริกะ อะมามิ มอบถ้วยกาแฟเย็นๆให้เขา

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ!

"ขอบคุณครับ ... คุณเองก็ทำงานหนักเหมือนกัน" เซจิหยิบกาแฟขึ้นมาและมีรสชาติที่อร่อย

"นี่เป็นเงินเดือนของนายของสามวันนี้" ด้วยรอยยิ้มผู้จัดการร้านที่สวยงามคนนี้ได้ให้ซองให้เขา

เซจิลองเปิดดู

"มันดูเหมือนเพิ่มขึ้นนิดหน่อยนะครับ"

"นั้นเป็นรางวัลนะ นายทำดีกว่าที่ฉันคิดไว้ นายสมควรได้รับมัน"

"ขอบคุณครับ... " เซจิรับเงินด้วยความขอบคุณ

"ฮารุตะคุง  ฉันไม่รู้สึกว่ามันเหมาะที่จะถามมาก่อน แต่ที่จริงฉันอยากรู้มากกว่าทำไมนายถึงทิ้งโรงเรียนไป?"

"นี้... " เซจิหัวเราะเบา ๆ "ก็เพราะ... อืม.. ตอนนั้นผมทำตัวแย่มากที่โรงเรียน"

"ฉันคิดว่าฮารุตะคุงจะเป็นเด็กดี ที่ขยันและสุภาพซะอีก" ริกะเบิกตากว้าง

"นั่นเป็นเพราะผมได้เข้าใจถึงการกระทำของผมดีแล้ว และตัดสินใจที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ว่าการกระทำของผมในอดีตก็ไม่ได้หายไป"

"ฮ่าๆๆ  นายเป็นแค่นักเรียนเองนะ แต่ดูเหมือนว่านายจะมีเรื่องราวยากลำบากค่อนข้างมากเลยนิน่า"

"มันไม่สำคัญว่าคุณจะเป็นนักเรียนหรือเปล่า แต่ป็นเรื่องเรื่องเกี่ยวกับการใช้ชีวิตต่างหาก" เซจิตอบเบา ๆ

นี่ไม่ใช่ตัวเลือกของระบบ แต่มันเป็นสามัญสำนึกของเขา

"มันไม่มีอะไรเกี่ยวทั้งนั้น จะชายหรือหญิง อายุน้อยหรืออายุมาก ทุกคนล้วนมีชีวิตเหมือนกันหมด คุณอาจไม่ได้รับอะไรเลยสำหรับความพยายาม แต่ถ้าคุณไม่ลองทำอะไรเลยและยอมแพ้กับทุกอย่างในชีวิตแล้ว นั้นหมายความว่าคุณได้แพ้ให้ชีวิตแบบนั้นแล้ว "

ความคิดนี้ได้โยงไปยังที่ริก คำพูดที่เขาพูดออกมาเบาๆ ดูเหมือนจะมีปรัชญาลึกซึ้งแฝงอยู่ในคำพูดพวกนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ออกมาจากพวกหนุ่มสาว

* ตึ้ง! * [คะแนนความชื่นชอบของคุณเพิ่มขึ้น]

เซจิเหลือบไปที่ระบบ ขณะกำลังจิบกาแฟ แล้วเกือบจะสำสักกาแฟออกมา

เพียงแค่ประโยคเดียวที่เขาได้รับคะแนนความพึงพอใจถึง 10 กับผู้จัดการร้านคนสวยนี้แล้ว!?

เขาทำงานหนักที่สุดตลอดทั้งสัปดาห์และในที่สุดเขาได้รับคะแนนความพึงพอใจตั้ง 10 คะแนน!

คำที่เขาพูด มันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจว่าผู้หญิงคนี้จะรู้สึกอย่างไร

ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้รับคะแนน 10 คะแนนขณะนี้ผู้จัดการร้านจึงมองว่าเขาเป็น "เพื่อน" แล้วในระบบซึ่งหมายความ ริกะ อะมามิไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาในฐานะพนักงานเพียงอย่างเดียวแล้ว

แม้ว่าเซจิรู้สึกว่ามันเยี่ยมยอด แต่มันก็มีความสำคัญไม่มากนักเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะจีบผู้จัดการร้านคนนี้

หลังจากดื่มกาแฟหมดแล้ว เขาก็ขอตัวออกไป

เซจิก็ซื้อส่วนของบางอย่างจากซูเปอร์มาร์เก็ตก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับบ้าน

ท้องฟ้ามืดลงและอากาศก็เริ่มชื้นเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าฝนกำลังจะตกดังนั้นเขาจึงเพิ่มความเร็วขึ้น

เมื่อเขาเกือบจะถึงที่อพาร์ตเมนต์ของเขา เขาก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ

"ทำไมเธอถึงปฏิเสธฉันล่ะ ห่ะ!?"

"ปล่อยได้แล้ว อย่ามาพูดมั่ว!"

เสียงที่สองฟังดูคล้ายเด็กผู้หญิงที่เขารู้จักและความคิดก็พรวดขึ้นไปในจิตใจของเซจิดังนั้นเขาจึงเซฟไว้ในระบบอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็เดินตามเสียงและเห็นนักเรียที่มีผมสีบลอนด์และเครื่องแบบนักเรียนแบบตะวันตกกำลังผลักดันลูกสาวของเจ้าของบ้านเข้ากับผนังและตบหน้าเธอขณะที่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว

"แกทำให้ฉันเสียหน้ารู้ไหม ยัย**** นี้มันเป็นเกียรติของแกแล้วที่ฉันต้องการแก! ยัย***ควรอยู่รอบๆตัวฉันทุกที่เพื่อให้ฉันมีความสุข ถึงแม้ฉันจะไม่สนใจที่ต้องการให้แกเป็นแฟนของฉันจริงๆ แต่แกกล้าปฏิเสธฉันต่อหน้าทุกคน เพราะแกเลยทำให้ฉันขายหน้าต่อทุกคน! "

ภายใต้ผมสีบลอนด์นั้น มิกะ อุเอะฮาระกำลังดิ้นรนขัดขืนย่างสุดกำลัง แก้มของเธอตอนี้นั้นมีแผลและมีเลือดไหลจากการถูกตบ

"หยุดนะ... ฉันไม่ได้... " เธอพยายามจะตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่นักเรียนผมบลอนด์นั้นเอามือปิดปากของเธอไว้

"แกยังจะบอกว่า แกไม่ได้พูดแบบนั้นนะเหรอ... "

*ตุบ! *

เสียงเท้าของผมที่เตะเข้าที่หัว

เซจิแอบย่องเข้าไปข้างหลังของนายผมบลอนด์นั้นจากด้านหลังแล้วเตะจากด้านหลังเข้าที่หัวของหมอนั้นทำให้นายผมบลอนด์นั้นล้มลงทันที

มิกะ อุเอะฮาระรู้สึกประหลาดใจทันทีที่นายผมบลอนด์นั้นล้มลงกับพื้นอย่างจัง แต่แล้วเธอก็สังเกตเห็นร่างใหญ่ข้างหน้าของเธอ

"คุณสบายดีมั้ย คุณอุเอะฮาระ?" เซจิเอื้อมมือไปหาเธอ

มิกะ อุเอะฮาระจ้องที่เขาด้วยความตกใจ

"แกไอ้เวรนี้... แกกล้าทำร้ายฉัน... " ถึงยังงั้น คนผมบลอนด์พึงจะสนใจหลังจากที่โดนเตะอย่างหนัก และเขาพยายามที่จะลุกขึ้นมา

*ตุบ! *

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมเตะอย่างโหดเหี้ยม

ด้วยการแสดงออกที่เย็นชาของเซจิ เตะไปตรงครึ่งล่างของ คนผมบลอนด์อย่างแม่นยำ

ดูเหมือนตาของคนผมบลอนด์เหมือนจะจะพุ่งออกมา ตามด้วยเสียงร้องแปลกๆ ขณะที่เขากำลังล้มตัวลงไปนอนที่ตำแหน่งเดิมบนพื้นดิน แล้วชักกระตุกไปรอบๆ เห็นได้ชัดว่าเขาคงไม่สามารถยืนขึ้นมาได้อีกแล้ว

"ลุกขึ้นเถอะครับ คุณอุเอะฮาระ คุณต้องการโทรหาตำรวจไหม?" เซจิพูดขึ้นอีกครั้ง

เขาไม่ได้ด่าหรือว่าทำร้ายอย่างรุนแรงกับคนผมบลอนด์นั้น แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ สิ่งที่เขาต้องทำ ก็แค่โหลดเซฟเกมส์อีกครั้ง

บางทีอาจเป็นเพราะความมั่นใจของเขา เลยทำให้มิกะ อุเอะฮาระรู้สึกปลอดภัยดังนั้นเธอจึงดึงมือใหญ่ๆของเขาและปล่อยให้เขาดึงเธอขึ้น

"แก ... แกไอ้เวรนี้แกไม่รู้รึไงว่าฉันเป็นใคร ... "ชายสีบลอนด์จ้องมองเขาอย่างโหดเหี้ยม

"ก็แค่พวกอันธพาลที่ทั่วไปไง" แต่หมอนั้นคิดว่าการที่กำลังเขาข่มขู่ผมจะทำให้ มิกะรู้สึกหวาดกลัว ดังนั้นผมจึงพูดไปว่า "คุณอุเอะฮาระครับ โทรหาตำรวจให้ที"

"มะ... ไม่จำเป็นหรอก... " มิกะ อูเอะฮาระลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดขึ้นว่า "เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันเอง ... "

การระงับความโกรธของเขานั้นไม่ใช้วิธีที่ดี เซจิมองไปความคิดที่ชั่วร้ายของคนผมบลอนด์ตรวหน้านี้ออกและเชื่ออย่างเต็มที่ว่าจะมีปัญหาตามมาอีกแน่ ในเวลาต่อมาที่ถนน แต่เนื่องจากมันพูดออกมาแบบนั้น เธอต้องกำลังกังวนกันเรื่องอื่นอยู่แน่

ถ้าพวกเขาไม่ได้โทรหาตำรวจก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่เหมือนคนโง่ๆ เซจิรีบดึงแขนของอุเอะฮาระออกจากตำแหน่งนี้ทันที

อพาร์ตเมนต์นั้นไม่ได้ไกลจากที่นี่และมิกะอาศัยอยู่ที่ชั้นแรกเพราะเธอเป็นลูกสาวของเจ้าของบ้านนั้น

เซจิพาเธอไปที่ประตูสังเกตเห็นว่าเธอไม่สามารถใส่กุญแจของเธอลงในรูกุญแจได้เพราะมือของเธอสั่นอย่างหนัก

"ผมทำเอง" เซจิหยิบกุญแจออกจากมือและเปิดประตูให้

"แม่ของคุณอยู่ที่ไหน?"

"เธอไม่ว่างมาในวันนี้หรอก... " มิกะกล่าวว่าหมดแรง

"งั้นให้คุณโทรหาเธอ แล้วดื่มน้ำอุ่นๆตาม คุณควรฟังเพลงบาง เพราะมันอาจจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่คุณสงบลงแล้ว" เซจิกล่าว

เมื่อนึกถึงความคิดเดิมของเซจิแล้ว เซจิตัดสินใจจะทิ้งเธอไว้และไม่ไปกับเธอ และทำท่าหันกลับไป

"เดี๋ยวก่อน!"

ทันใดนั้นมิกะก็เรียกเขาไว้

เขาหันกลับไปเห็นการแสดงออกอย่างน่าสงสารบนใบหน้าของเธอ และสังเกตเห็นว่าเธอยังคงตัวสั่นอบยู่

"แล้วนาย... จะไม่เข้ามาข้างในหน่อยเหรอ?"