“แหมคุณคาเรนเนี่ย มีผิวขาวจริงๆ เลยนะคะ แถมยังใสอีกต่างหาก เหมือนกับเครื่องปั้นดินเผาสีขาวที่สง่างามเลยค่ะ” (โยริชิโระ)
“โธ่ท่านโยริชิโระนี่ล่ะก็ อย่าจ้องเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของฉันสิคะ ท่านโยริชิโระก็หุ่นดีเหมือนกันนะ .......นั่นน่ะ ใหญ่มากๆ เลยล่ะค่ะ” (คาเรน)
พวกเธอเริ่มอาบน้ำกันจริงๆ.......!
เสียงน้ำกระเด็นและเสียงหัวเราะที่เหมือนกับเสียงร้องของนกตัวเล็กๆ
ทั้งหมดนั่น ได้เข้ามาในหูของผมและปลุกเร้าสิ่งที่อยู่ก้นบึ้ง ส่วนที่เป็นชายชาตรีของคุโรมิยะไฮเนะมันตะโกนว่า ‘ถ้ามีชีวิตอยู่ล่ะก็’ 「TL: 生きねば ถ้ามีชีวิตอยู่ล่ะก็ จัดหนักจนฟ้าเหลืองไปเลย!!」
และในเวลาเดียวกันส่วนที่เป็นมนุษย์ของคุโรมิยะไฮเนะมันก็เตือนว่า ‘อย่าพึ่งรีบร้อน มันยังไม่ถึงเวลา’
ความปรารถนาและเหตุผลมันขัดแย้งกันอย่างรุนแรง
แน่นอนว่า นั่นคือสิ่งที่พวกเธอเล็งไว้และกำลังทำให้มันเกิดขึ้น
“ฮิย๊า!? ท่านโยริชิโระ อย่าไปจิ้มที่แปลกๆ สิคะ!?” (คาเรน)
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ ร่างกายของดิฉันและร่างกายของคุณ เป็นอาหารอันเลิศรสเฉพาะคุณไฮเนะเหมือนกัน การกระเซ้าเย้าแหย่และลิ้มลองแต่ละฝ่ายน่ะ เป็นประโยชน์ในการพิจารณาตัวเองอีกครั้งนะคะ” (โยริชิโระ)
“เอ๋? งั้นฉันเองก็จิ้มของท่านโยริชิโระได้ใช่ไหมคะ?” (คาเรน)
“แน่นอนค่ะ ที่ไหนก็ได้ตามใจชอบเลยค่ะ เชิญค่ะ “ (โยริชิโระ)
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!
เสียงตะโกนของสัญชาตญาณ
พวกเธอพูดออกมาทั้งๆ ที่รู้ จงใจให้ให้ผมได้ยิน และหยอกล้อกันด้วยเสียง ‘ฟุฟุ, คิกคักๆ’ โดยมีจุดประสงค์ที่จะทำลายเหตุผลของผม
มันก็จริงอยู่ที่ผมพูดว่าจะไม่แอบดู ในเวลาเดียวกันผมก็พูดว่าจะไม่อาบน้ำกับพวกเธอเช่นกัน
เพราะแบบนั้น ถ้าผมหายไปจากสายตาของพวกเธอโดยไม่แนบเนียนล่ะก็ ความสงสัยที่ว่าผมกำลังแอบดูพวกเธออยู่ที่ไหนสักแห่งก็จะไม่หายไป ดังนั้นผมจึงหันหลังโดยอยู่ใกล้ๆ กับน้ำพุ แล้วก็นั่งอยู่นิ่งๆ ตรงนั้น
ผมไม่เห็นพวกเธอเพราะว่าหันหลังอยู่ แต่เสียงอันเย้ายวนกับเสียงน้ำน่ะผมได้ยินชัดเจนเลยล่ะ
พวกเธอรู้อยู่แล้วว่า ถ้าผมได้ยินเสียงนั้นอย่างต่อเนื่องล่ะก็ เหตุผลของผมจะแตกสลายและพังทลาย หลังจากนั้นสัตว์ร้ายตัวหนึ่งก็จะอุบัติขึ้นมาทันที
การแท็กทีมของสองคนนี้มันน่ากลัวมากๆ
ทั้งสองคือสตรีที่มีพฤติกรรมสุดโต่ง แต่ไม่ว่าจะเป็นคุณคาเรนหรือว่าโยริชิโระ ถ้าหากได้อยู่คนเดียว พวกเธอก็จะยับยั้งชั่งใจมากกว่านี้นิดหน่อย
มีสายตาของคนรอบข้างเช่นกัน พวกเธอเป็นสตรีที่ชาญฉลาดมาตั้งแต่แรก เพราะงั้นผมจึงรู้ว่าถ้าพวกเธอสูญเสียความเขินอายไปล่ะก็ พวกเธอก็จะไม่ใช่เด็กคนเดิมอีกต่อไป
ทว่า การยับยั้งชั่งใจเมื่ออยู่ตัวคนเดียวนั้น ได้แตกสลายไปในพริบตาเมื่อมันกลายเป็นสองคน
ถ้าฝ่ายหนึ่งก้าวข้ามไปหนึ่งก้าว อีกฝ่ายหนึ่งก็จะเข้าใจว่า ‘อา ไปถึงตรงนั้นก็ได้สินะ’ แล้วก้าวข้ามไปไกลกว่าเดิม พอฝ่ายเดิมเห็นอย่างนั้นก็ ‘อา ไปถึงตรงนั้นก็ได้สินะ’ แล้วก้าวข้ามไปซ้ำๆ ไม่รู้จักจบจักสิ้น
พอรู้สึกตัว พวกเธอก็มาอยู่ตรงเส้นที่ไม่ควรข้ามมาซึ่งอยู่ที่ด้านหลังอันไกลแสนไกลไปซะแล้ว
คุณคาเรนกับโยริชิโระ
ความจริงแล้วพวกเธอค่อนข้างคล้ายกัน เพราะแบบนั้นพวกเธอจึงเป็นประเภทอันตรายที่ไม่ควรมารวมตัวกัน
ผมได้อยู่ระหว่างสองคนนั้น แค่สามคนในโอเอซิสแห่งทะเลทรายที่เรียกได้ว่าเกาะอันโดดเดี่ยวในผืนแผ่นดิน
ความเป็นไปได้ที่จะเจอกับคนอื่นก็แทบจะเป็นศูนย์ และเพราะเหตุผลหลายๆ อย่าง ผมจึงไม่สามารถกระดิกกระเดี้ยในช่วงกลางวันได้เลย
ทางตันโดยสมบูรณ์แบบนี่มันอะไรกัน!?ไม่มีทางหนีเลยเหรอ!?
ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าถูกล่อลวงไปจนกระทั่งตะวันตกดินล่ะก็ ผมไม่มีทางรักษาเหตุผลเหล็กกล้าไว้ได้หรอก!?
จะเอายังไงล่ะ ไฮเนะ!?
จะเอายังไงล่ะ พ่อสัตว์ร้ายในตัวผม!?
＊ ＊ ＊ ＊ ＊
ผมทนได้
เพราะหนึ่งในสตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง หมดไฟทันทีนับตั้งแต่ตอนที่อาบน้ำเสร็จ
“ฟี้- ฟี้- ฟี้-......”
“อุฟุฟุ หลับสบายเลยนะคะ” (โยริชิโระ)
คุณคาเรนส่งเสียงตอนนอนเต็มที่ และโยริชิโระที่ให้นอนหนุนตักก็กำลังมองใบหน้ายามหลับนั้นอย่างมีความสุข
“เธอคงจะเหนื่อยกับการส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวมากไปค่ะ เมื่อเช้านี้เธอก็มีใบหน้าเหมือนกับไม่ได้นอนเพราะความตื่นเต้นด้วย ความอ่อนเพลียก็เลยมาเยือนหลังจากที่อาบน้ำเสร็จทันทีน่ะค่ะ” (โยริชิโระ)
“รอดแล้วตรู.......! อันตรายชะมัด......!!” (ไฮเนะ)
ต้องขอบคุณที่คุณคาเรนหลับ การจู่โจมก็เลยหยุดลง
ถ้ามันยังดำเนินต่อไปล่ะก็ เหตุผลของผมได้พังทลายแน่นอน และสถานการณ์ที่ไม่ควรแสดงให้เด็กดูก็จะเกิดขึ้น!
“......คุณคาเรนน่ะ เป็นเด็กที่มีความสุขจริงๆ นะคะ ตั้งแต่ที่ได้พบกับคุณไฮเนะเธอก็เปลี่ยนไปจนจำไม่ได้เลยล่ะค่ะ” (โยริชิโระ)
“เอ๋? อย่างงั้นเหรอ?” (ไฮเนะ)
“ใช่แล้วค่ะ ถึงความเอาจริงเอาจังเดิมที่มีมาจนถึงตอนนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ตอนที่เข้ารับตำแหน่งฮีโร่ความเอาจริงเอาจังนั่นมันชัดเจนเลยล่ะค่ะ เป็นเพราะว่าเธอได้รู้จักกับคุณไฮเนะ เธอก็เลยกลายเป็นคนที่ทำอะไรตามใจตัวเองเอามากๆ น่ะค่ะ” (โยริชิโระ)
“โทษทีนะ ผมมันผู้ชายเลวๆ ที่ทำให้ฮีโร่นิสัยเสีย” (ไฮเนะ)
“ตรงกันข้ามเลยค่ะ คุณคาเรนก่อนที่จะพบกับคุณน่ะ ไม่ว่าจะเป็นความคึกคัก หรือว่าความตึงเครียด ยังไงๆ เธอก็ไม่มีความยืดหยุ่นให้ค่ะ เธอมีความตั้งใจสูง แต่ก็มีจุดที่ยอมสละตัวเองเพื่อการนั้นเหมือนกัน คุณไฮเนะ คุณช่วยปลดปล่อยความตึงเครียดมากมายออกมาจากเด็กผู้หญิงคนนั้นนะคะ” (โยริชิโระ)
“นั่นน่ะ มันจะดีเหรอ?” (ไฮเนะ)
“ดีสิคะ คุณดูแลจิตใจของฮีโร่ในฐานะผู้ช่วยของฮีโร่ได้อย่างยอดเยี่ยมเลยล่ะค่ะ ในฐานะผู้ก่อตั้ง ดิฉันขอมอบคำชมให้กับคุณค่ะ” (โยริชิโระ)
โยริชิโระพูดเหมือนกับล้อเล่น
จะว่าไป คุณคาเรนตอนที่ผมได้พบในบ้านเกิดน่ะ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าเธอวางก้ามยิ่งกว่าตอนนี้อีก
ผมคิดว่าที่มันหายไปเพราะเธอเปิดใจ งั้นเหรอ เธอเปลี่ยนไปสินะ
“ดิฉันคิดจะเป็นเพื่อนกับเธอมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะค่ะ” (โยริชิโระ)
โยริชิโระแอบดูใบหน้ายามหลับของคุณคาเรนต่อไป
“เธอคล้ายกับตัวดิฉันเอง ดิฉันคิดแบบนั้นมาตลอดเลยล่ะค่ะ พวกเราชอบคนๆ เดียวกัน ดังนั้นดิฉันก็เลยรู้สึกว่าลางสังหรณ์มันจะเป็นจริงน่ะค่ะ ต้องขอบคุณคุณนะคะ พวกเราก็เลยเข้ากันได้ดี แต่ว่า......” (โยริชิโระ)
“อื๋อ?” (ไฮเนะ)
“คุณไฮเนะน่ะ คงจะเลือกคุณคาเรนแน่ๆ ค่ะ” (โยริชิโระ)
โยริชิโระพูดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นมา
นั่นหมายความว่า ผมจะเป็นคนรักกับคุณคาเรน ไม่ใช่โยริชิโระงั้นเหรอ?
“จู่ๆ ก็เป็นอะไรไปน่ะ? พูดเรื่องที่ไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ” (ไฮเนะ)
“ไม่หรอกค่ะ ก็...... เพราะว่าคุณกับดิฉันเคยมีอดีตกัน ถึงแม้จะอยู่ในร่างของมนุษย์ คุณก็คงไม่แต่งงานกับผู้หญิงที่เคยปิดผนึกตัวเองมาก่อนใช่ไหมล่ะคะ?” (โยริชิโระ)
การต่อสู้ในอดีตกาลเมื่อ 1,600 ปีก่อน
ผมที่เป็นเทพแห่งความมืดเอ็นโทรปี ได้ต่อสู้กับโยริชิโระที่เป็นเทพธิดาแห่งแสงอินเฟลชั่น
ผมพ่ายแพ้ให้กับเธอในการต่อสู้ครั้งนั้น และถูกปิดผนึกมาเป็นเวลานาน
“อะไรกัน เธอคิดว่าผมยังเคียดแค้นอยู่เหรอ?” (ไฮเนะ)
“เอ๋?” (โยริชิโระ)
“นี่เธอคิดว่าเรื่องนั้นมันผ่านมานานแค่ไหนแล้วเนี่ย 1,600 ปีเลยนะ มันเป็นอดีตที่ผ่านไปแล้ว ทั้งๆ ที่การไม่ลืมความโกรธแค้นเมื่อวานมันยากแท้ๆ แต่การยุติความเกลียดชังให้เกินหนึ่งปีน่ะ มันเหนื่อยมากๆ เลยล่ะ” (ไฮเนะ)
“แต่ว่า....... พวกเขา......” (โยริชิโระ)
“ที่ผมจัดการโนวากับคอร์เซอเวทก็เพราะเจ้าพวกนั้นในตอนนี้มันทำให้ผมโมโห ถ้าพวกนั้นมันชั่วช้าเหมือนกับเมื่อก่อนล่ะก็ ผมอาจจะนึกถึงความเคียดแค้นที่ลืมไปแล้วก็ได้ ใช่ไหมล่ะ?” (ไฮเนะ)
แต่ว่า เธอมันแตกต่างกัน
เทพธิดาแห่งแสงอินเฟลชั่นที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ในฐานะโยริชิโระ
“อย่างน้อยที่สุด ผมก็ชอบเทพธิดาแห่งแสงอินเฟลชั่นในฐานะที่เป็นเทพเหมือนกัน พวกเราเป็นเพื่อนที่ร่วมมือกันสร้างโลกขึ้นมา ไม่ได้เกลียดหรอก” (ไฮเนะ)
“ไฮเนะ...... คุณไฮเนะ.......!” (โยริชิโระ)
“แต่นั่นน่ะ คือสิ่งที่มีต่อเทพธิดาแห่งแสงอินเฟลชั่นในฐานะเทพแห่งความมืดเอ็นโทรปีนะ การชอบโยริชิโระในฐานะมนุษย์ไฮเนะน่ะ คงจะเริ่มจากศูนย์อีกครั้ง....... เหวอ!?” (ไฮเนะ)
พอมองไปที่ด้านข้างแล้วผมก็ตกใจ
โยริชิโระกำลังร้องไห้อยู่ อย่างเงียบๆ แต่หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างก็แทบจะเป็นลายทางแล้ว
“อะไรกัน......! ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่!” (ไฮเนะ)
“คุณไฮเนะนั่นแหละผิดที่พูดเรื่องที่ทำให้ดิฉันร้องไห้ค่ะ รู้สึกเหมือนกับสิ่งที่แบกไว้บนบ่ามาประมาณ 1,600 ปีมันร่วงลงมาเลยล่ะค่ะ” (โยริชิโระ)
งั้นก็เป็นน้ำตาแห่งความสุขน่ะสิ
เธอมีส่วนที่น่ารักมากกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะ
“แต่เพราะแบบนั้นดิฉันก็เลยเสียใจค่ะ ถึงขั้นที่อยากจะร้องไห้ออกมาเลยล่ะค่ะ” (โยริชิโระ)
“เอ๋?” (ไฮเนะ)
“ถ้าคุณรู้ความชั่วช้าที่ดิฉันก่อไว้ ในอดีตที่คุณไม่อยู่ล่ะก็ คุณจะต้องเกลียดดิฉันแน่นอนค่ะ” (โยริชิโระ)
◆◆◆◆◆