| NEKOPOST |
| การแสดงผล |
นอบน้อมและหนักแน่น คือคติประจำใจในการใช้ชีวิตของฉันค่ะ! ตอนที่39
นาราเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยศาลเจ้าและวัดให้เยี่ยมชมค่ะ
พูดตามตรงนะ ฉันค่อนข้างจะระอาหน่อยๆ แหละค่ะ กับเด็กผู้หญิงบางคนที่กำลังท่องมังโยชู (เป็นตำราบทกลอนที่เก่าแก่ที่สุดของญี่ปุ่น)
และสาวๆ รอบกายเด็กผู้หญิงคนนั้นก็มองเธอด้วยสายตาเปล่งประกายยกย่องชื่มชม
นักเรียนประถมกำลังพูดคุยกันในเรื่องบทกลอนมังโยชูด้วยแหละค่ะ หรือนี่คือที่เขาว่ากริยาสุภาพประณีตในตำนาน !? มันคือความละเอียดประณีตอันแท้จริงสินะคะ !?
แน่นอนว่าฉันจะเอาเด็กผู้หญิงคนนั้นมาเป็นแบบอย่างค่ะ !
จากบทกลอนมังโยชูมีเพียงบทเดียวที่ฉันจำได้เมื่อชาติก่อนคือ ต้นซาสุส่องประกายแห่งเจ้าหญิงนูคาตะ
(Princess Nukata’s akanesasu)
ฉันก็เคยเล่นเป็นเจ้าหญิงนูคาตะกับเพื่อน พวกเราพากันโบกมือแล้วพูดติดตลกทำนองว่า “รู้ไหมถ้าเธอโบกมือมากๆ แบบนี้ องครักษ์จะเห็นเธอเข้าน้า ~ ”
แปลกมากเลยค่ะที่ฉันดันจำบทกลอนของเจ้าหญิงนูคาตะขึ้นมาได้ ในตอนที่ไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันแบบนี้ เพราะมันคงแย่ถ้าฉันไปท่องกลอนแข่งกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วทำให้เธอคิดว่าฉันเป็นคู่แข่ง ดังนั้นฉันเลยเลือกจะเงียบไว้ค่ะ อยู่อย่างเงียบสงบพลางมองดูความประณีตละเอียดอ่อนของพวกเธอต่อไปแบบห่างๆ ค่ะ
เห็นได้ชัดเลยว่าสาวๆ ส่วนมากก็มีความคิดเหมือนกับเด็กคนนั้นค่ะ เพราะจากตรงนี้ถึงตรงนั้น ฉันเริ่มได้ยิน คาไก คุเอบะ และ โฮวริวจิ (งานประพันธ์ที่เขียนโดย มาซาโอกะ ชิกิ) ฟังดูแล้วมันช่างห่างไกลจากความสละสลวยเหลือเกินค่ะ ดูไปแล้วพวกเธอดูงี่เง่ายังไงก็ไม่รู้สิคะ
แน่นอนค่ะว่าฉันไม่ขอร่วมวงด้วยโดยเด็ดขาด
เพียงแต่.. เมื่อพวกเราเข้าเยี่ยมชมในหอ ยูเมโดโนะ (หอทรง 8 เหลี่ยมในวัดโฮริวมีความเกี่ยวข้องกับเจ้าชายโชโทคุ) ฉันดันเผลอพึมพำออกมาว่า “จักรพรรดิแห่งดินแดนอาทิตย์อุทัย” ไกด์ได้ยินเข้าพอดีและชมว่าฉันยอดเยี่ยมค่ะ พวกสาวๆ รอบกายจึงเข้าผสมโรง “อย่างที่คาดเลยค่ะ สมกับเป็นท่านเรย์กะจริงๆ”
ที่ฉันทำก็แค่พึมพำชื่อโชโจมังงะออกมาเองน้า….
แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่แก้ความเข้าใจผิดของพวกเธอหรอกค่ะ
ที่สวนสัตว์นารา มีอุบัติเหตุบางอย่างเกิดขึ้นด้วยค่ะ
ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินอย่างสง่างามในสวนพร้อมด้วยแครกเกอร์สำหรับเหล่ากวางน้อยในมือ จู่ๆ ก็กลายเป็นว่าฉันถูกฝูงของพวกมันมาล้อมไว้ตอนไหนไม่รู้
บรรดาเด็กผู้หญิงรอบตัวฉันพากันวิ่งหนีอย่างไว แต่มันสายเกินไปสำหรับฉันค่ะ เหลือฉันอยู่คนเดียวเลยค่ะ !
ใหญ่มากกก ! กวาง ตัวใหญ่มากก !
น่ากลัว ! เขาแหลมๆ น่ากลัวมากๆ ค่ะ !
เจ็บจัง ! ฉันถูกกระทุ้งเข้าที่กลางหลัง ! กร้ากกก ! พวกมันจะเอาแครกเกอร์ไปแล้วค่ะ !
“ท่านเรย์กะ วิ่งสิคะ !”
“ว้ายยย ! กวางมัน.. ท่านเรย์กะคะ… !”
“ท่านเรย์กะทิ้งแครกเกอร์ไปไกลๆ เร็วเข้า !”
ฉันพยายามโยนแครกเกอร์ออกไปให้พ้นตัว แต่มันก็บินอยู่กลางอากาศแล้วตกแหมะที่ข้างเท้าฉันค่ะ
อุกรี๊ดดดดดด !
ฉันถูกเตะ ถูกขวิด และเมื่อพวกมันเริ่มกระทุ้งตัวฉันก็เห็นว่าในมือของฉันไม่มีแครกเกอร์เหลืออยู่แล้ว สุดท้ายมันจึงหยุดและไปมองหาเป้าหมายใหม่ค่ะ
“ท่านเรย์กะ เป็นยังไงบ้างคะ !?”
“อาาา ! นี่มันแย่จริงๆ นะคะ ท่านเรย์กะ !”
“...ดิฉันไม่เป็นไรค่ะ ทุกคนขอบคุณมากเลยนะคะ”
เมื่อกี้มันบ้าอะไรเนี่ย แก๊งค์รึ ? แก๊งค์กวาง ? หรือเป็นกวางยากูซ่า ?
ทำไมพวกมันช่างหยาบคายเหลือเกินนะ… ?
ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงพวกมันก็นึกถึงแต่ความทรงจำที่อบอุ่นของชาติก่อนที่ฉันเคยมาในครั้งสุดท้ายของชีวิต แล้ว..เกิดอะไรขึ้นกับพวกมันในตอนนี้เนี่ย ?
เด็กผู้หญิงข้างกายหลายคนช่วยกันปัดฝุ่นและสิ่งสกปรกออกจากเสื้อผ้าให้ฉัน ฉันที่กำลังจัดแต่งเครื่องแต่งกายตัวเองก็เริ่มทำใจให้สงบได้แล้วค่ะ เมื่อเงยหน้าขึ้นฉันก็เจอกับสายตาของคาบุรางิที่กำลังมองมาพร้อมแสยะยิ้ม
เจ้าเด็กบ้านี่หัวเราะเยาะฉันค่ะ…
น่าอายสุดๆ เลยค่ะ ! ฉันอยากจะเอาแครกเกอร์กวางไปปาใส่หน้าเจ้าเด็กนี่บ้างจังค่ะ !
แต่ตอนนี้ ฉันกำลังมีปัญหาให้ต้องจัดการก่อน
ไม่มีใครสังเกตสินะคะ
ความจริงที่ว่าฉันได้เหยียบอุนจิของกวางไปแล้วค่าา
“ถึงเวลากลับแล้วล่ะค่ะ ท่านเรย์กะ เมื่อครู่ลำบากท่านเรย์กะจริงๆ ค่ะ”
“ใช่ไหมล่ะคะ ? พอคิดแล้วกวางพวกนี้ก็น่ากลัวจังเลยนะคะ แม้มีตัวหนึ่งที่ดิฉันให้แครกเกอร์ออกจะน่ารักก็เถอะน้า”
“ไม่บาดเจ็บนะคะ ? เชอะ ไม่มีเด็กผู้ชายพยายามมาช่วยเลยสักคน แย่จริงๆ เลยนะคะ !”
ในขณะที่ฉันกำลังเดินอย่างมีความสุขไปกับทุกคน ฉันแอบพยายามถูส้นรองเท้าเพื่อเอาอุนจิกวางออกอย่างลับๆ ค่ะ
ฉันแสร้งว่าที่เดินแปลกๆ เพื่อเอาอุนจิกวางออกแบบนี้เป็นเพราะขาเจ็บตอนที่ถูกกวางเตะใส่น่ะค่ะ
หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ไปที่มหาศาลเจ้าคาสุงะ ฉันตั้งใจภาวนาให้ท่านเทพช่วยควบคุมระเบียบวินัยของเหล่ากวางพวกนั้นด้วยค่ะ
สถานที่นี้ก็มีกวางแสนน่ารัก ถ้าเป็นเมื่อวานฉันอาจจะซื้อขนมให้มัน แต่ตอนนี้บาดแผลทางใจของฉันมันสาหัสเหลือเกินค่ะ ดังนั้นฉันจึงได้แต่มองกวางๆ ที่น่ารักเหล่านั้นด้วยแววตาหวาดระแวง
แต่ทุกคนก็ครึกครื้นกับความน่ารักของพวกมันกันใหญ่เลยค่ะ ดังนั้นเมื่อพวกเธอไปซื้อขนมกวางมาเพิ่มฉันจึงเอาด้วยคน
‘โชคดี’
อีกครั้งแล้วค่ะ ที่ฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดีกับเซียมซีที่เสี่ยงได้วันนี้...
กับเหตุการณ์การโจมตีของเหล่ากวางก็ยังพอมีเรื่องดีอยู่บ้าง คือความสนิทสนมที่เพิ่มมากขึ้นกับสาวๆ ที่อยู่รอบตัวฉันค่ะ
คงจะดีถ้าพวกเธอค่อยๆ เปลี่ยนจากผู้ติดตามมาเป็นเพื่อนของฉัน
ฉันจึงตัดสินใจจะเริ่มสานสัมพันธ์ให้เป็นไปอย่างสบายๆ ค่ะ
“ต้องขอบคุณจริงๆ นะคะสำหรับเมื่อครู่ เพื่อนเนี่ยเป็นสิ่งสำคัญที่สุดจริงๆ นั่นแหละค่ะ”
ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข
พอเห็นแบบนี้ก็ทำให้ฉันคิดว่า ความจริงแล้วพวกเราอาจจะเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วก็ได้ เนอะ ?
หลังจากเหตุการณ์อุบัติเหตุกวางจู่โจม ทุกครั้งที่ฉันเดินสวนกับคาบุรางิ ไหล่ของเขาก็จะเริ่มสั่นค่ะ
กี๊-------- !!!
คอยดูเถอะ ฉะ ฉันจะบอกท่านยูริเอะค่ะ
อยากหัวเราะก็เชิญหัวเราะเท่าที่ต้องการไปได้เลยยย
เมื่อพวกเรากลับถึงโตเกียว คนที่ต้องร้องไห้คงเป็นนายแล้วแหละ----
ฉันซื้อสบู่ของเรียวกังและลูกกวาดคอมเปโต (konpeitoh) น่ารักๆ สำหรับอาโออิจังและฟุกิโอกะซังค่ะ
เดิมทีแล้วฉันจะเลือกระหว่าง อะบุราโตริกามิ (กระดาษซับมันขึ้นชื่อของญี่ปุ่น) กับยัตสึฮาชิ (ขนมแป้งสามเหลี่ยมห่อไส้ถั่วแดง) เพราะมันเป็นของยอดนิยมที่แว่บเข้ามาในสมองน่ะค่ะ
ฟุกิโอกะซังได้บอกอาคิสะวะคุงล่วงหน้าแล้วล่ะนะว่า ให้ซื้อพวกเครื่องรางนำโชคเรื่องความรักที่มีเป็นคู่
การที่เธอจัดการให้เขาซื้อของจำพวกนี้ ก็เห็นได้ชัดเลยว่ามันเป็นแผนกีดกันบรรดาเด็กผู้หญิงของซุยรัน
สมแล้วนะคะที่เป็นฟุกิโอะกะซัง
ส่วนฉันแม้จะซื้อเครื่องรางเดินทางปลอดภัยให้ท่านพี่ แต่ท่านพี่กลับไม่ยอมแขวนเครื่องรางไว้ที่กระจกรถเลยค่ะ ฉันเลยไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
ท่านพี่พึมพำด้วยว่า “เจ้านี่มันออกจะ…...” ก็นะ แล้วมันทำไมกันล่ะค้า ?
ท่านยูริเอะดูเหมือนจะโกรธคาบุรางิไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ที่เขาไม่ยอมเตือนบรรดาเด็กสาวที่อยู่รอบตัวไม่ให้สร้างความเดือดร้อนหรือไปรบกวนคนอื่น
สมมม น้ำ-- หน้าาา แล้วล่ะค้าาา
อุว้าย ว้าย ว้าย ว้าย !
และวันต่อมา ฉันได้รับรูปภาพบางอย่างจากท่านยูริเอะผ่านทางท่านไอระค่ะ
มันเป็นรูปภาพขณะที่ฉันถูกฝูงกวางทำร้ายค่ะ
สุดท้ายท่านไอระก็แสดงความเห็นใจต่อฉันและพูดว่า “นี่มันต้องเลวร้ายมากเลยสินะคะ ยูริเอะเห็นแล้วก็ตกใจน่าดูเลยค่ะ”
อุกี้ !!!!!!!!!!!!
ไม่มีทางยกโทษให้เด็ดขาดเลยค่ะ !!